بررسی موضوع تمدید زمان در مفاد قراردادهای بینالمللی (ice, jctو فیدیک) و مقایسه آن با شرایط عمومی پیمان ایران

تاخیرات بخش جداناپذیری از پروژههای ساخت محسوب میشوند. از آنجاکه پیمانکاران ملزم بهتکمیل به موقع کارها میباشد، بروز تاخیر در کارهای پیمانکار یکی از مهمترین دلایل ادعا و اختلافات درصنعت ساخت محسوب میشود. بیشتر قراردادهای ساخت مفاد صریحی دارند که تحت آنها میتوانمدت مجاز برای اجرا و تکمیل کارها توسط پیمانکار را تمدید کرد. این مفاد برای تاخیراتی که به خاطرقصور پیمانکار نبوده و وی مسئول آن نیست صادق میباشد. بدیهی است چنین مفادی به دلیل آن کهپیمانکار را از پرداخت جبران خسارت ناشی از تاخیرات، در دوره تمدید شده مبرا میسازد، منفعتپیمانکار را به همراه دارد. عموماً مادههای تمدید زمان، پیمانکار را نیز ملزم میدارند تا گزارشات وجزییات مربوطه را در چارچوب زمانی معینی ارائه دهند. هدف کلی این مقاله، بحث و مقایسه مفادو ice ،jct) مربوط به تمدید زمان در شرایط عمومی پیمان ایران و شرایط قراردادهای بینالمللیفیدیک) میباشد. مقاله بطور خاص به کاستیهای مفاد مربوط به تمدید زمان در شرایط عمومی پیمانایران میپردازد